Άρθρο | "Κρίσεις περί τεχνοκριτικής..."

Η κριτική των έργων τέχνης θεωρείται ως φυσικό επακόλουθο της δημόσιας έκθεσης ενός ολοκληρωμένου συνόλου της εικαστικής δημιουργίας ενός καλλιτέχνη. Το φιλότεχνο κοινό που συρρέει στις αίθουσες τέχνης αναλύει, ερμηνεύει και σχολιάζει τα παρουσιαζόμενα έργα. Το ενδιαφέρον όμως του καλλιτέχνη που εκτίθεται εστιάζεται στην κριτική επί του έργου του των επαϊόντων και εν προκειμένω των τεχνοκριτικών.
Από τον 18ο αιώνα που χαρακτηρίστηκε από τον Ernst Cassirer (1932) ως ο αιώνας της κριτικής, εξαιτίας της ανάδειξης του καλλιτέχνη στο προσκήνιο της κοινωνικής ζωής, τίθεται στο επίκεντρο του φιλοσοφικού ενδιαφέροντος το θέμα της αποτίμησης των έργων τέχνης. Το αυτόνομο καλλιτεχνικό έργο παρουσιάζεται ενώπιον του κοινού και κυρίως των τεχνοκριτικών (οι οποίοι επηρεάζουν σαφέστατα την κοινή γνώμη) και αναμένει την κριτική, ως ανταπάντηση στην εικαστική πρόταση που φέρει.
Η ιστορία της τεχνοκριτικής έχει αποδείξει ότι οι αισθητικές κρίσεις που διατυπώνονται για τα έργα τέχνης επηρεάζονται από τα αισθητικά κριτήρια της εκάστοτε εποχής. Κατά τον 18ο αιώνα, για παράδειγμα, οι φιλόσοφοι Hume και Kant εξάρτησαν την αξιολόγηση των καλλιτεχνικών έργων από το εάν και σε ποιο βαθμό ενυπάρχουν στα έργα αυτά οι έννοιες του ωραίου και του υψηλού, οι οποίες μάλιστα συνδέθηκαν άρρηκτα με την έννοια του γούστου.

[...η συνέχεια στο art.mag]