Άρθρο | "Ο Μαγκρίτ ως αφορμή για ονειροπόληση..."

Δεν είναι λίγοι όσοι ισχυρίζονται ότι η ζωγραφική τέχνη πηγάζει από τον ψυχικό κόσμο του καλλιτέχνη και απευθύνεται αποκλειστικά στον ψυχικό κόσμο του αποδέκτη της, στην ανακίνηση των συναισθημάτων και την κινητοποίηση του ασυνείδητου του παρατηρητή της. Η παραδοχή αυτή ενισχύεται από έργα μοντέρνας και μεταμοντέρνας τέχνης, τα οποία στην πλειονότητά τους χαρακτηρίζονται ως ανεικονικά.
Προς αμφισβήτηση των παραπάνω, ότι δηλαδή η ζωγραφική δεν στοχεύει στη νόηση του φιλότεχνου κοινού, θα παραθέσω ορισμένα ενδεικτικά αποσπάσματα που άντλησα από το βιβλίο του Ενρί Μισώ «Ονειροπολώντας με αφορμή αινιγματικές ζωγραφιές» (εκδόσεις Άγρα, 2008).
Ο συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου διατυπώνει ως ακολούθως την απόφασή του να επικεντρωθεί στο ζωγραφικό έργο του μεγάλου υπερρεαλιστή ζωγράφου:
«Οι πίνακες του Ρενέ Μαγκρίτ, που χρησίμεψαν εδώ κατά κάποιο τρόπο σαν "ερεθίσματα για διαλογισμό", γενικά προσφέρονται για ονειροπολήσεις… και αμηχανία […]. Ήθελα κυρίως να μάθω πού θα με οδηγούσαν αυτοί οι πίνακες, πώς θα με κουβαλούσαν, πώς θα μου αντιστέκονταν, ποιες επιθυμίες θα ξυπνούσαν μέσα μου, ποιες σκέψεις, ποιες θα ήταν οι απαντήσεις μου στις σφίγγες και ποιες οι συναντήσεις, ποιες οι αρνήσεις μου να συναντηθώ».

[...η συνέχεια στο art.mag]