Συνέντευξη | Γιώργος Αρμένης: «Ο ηθοποιός καταθέτει την αλήθεια του»

Ένας «σπάνιος ηθοποιός, προικισμένος με μια εκρηκτική φαντασία που ξεπηδά από την πραγματικότητα και την αλήθεια» είναι ο Γιώργος Αρμένης, όπως τον έχει χαρακτηρίσει γενναιόδωρα ο δάσκαλός του Κάρολος Κουν. Την φετινή χρονιά, συμπληρώνοντας σαράντα χρόνια στο θέατρο, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε δύο μονόπρακτα του Ιονέσκο, τις «Καρέκλες» και το «Μάθημα» στο Νέο Ελληνικό Θέατρο (που επίσης συμπληρώνει φέτος τα δέκα χρόνια λειτουργίας του), με τα οποία καταθέτει ότι «φλέρταρε χρόνια» έως ότου το φλερτ μετουσιωθεί σε «πράξη θεατρική». Ο καταξιωμένος θεατρικός ηθοποιός και σκηνοθέτης στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, εξομολογείται πτυχές από τη θεατρική του διαδρομή, η οποία από την αφετηρία της έχει καταφέρει να νοηματοδοτεί μέχρι σήμερα τη ζωή του. Απολύτως πιστός σε εκείνα που τον εκφράζουν και ζωογονούν το θεατρικό του ενδιαφέρον και ενάντιος με την τηλεοπτική κουλτούρα της σύγχρονης εποχής, υπηρετεί με αφοσίωση το θέατρο. Γιατί για τον ίδιο, το θέατρο διαμορφώνει συνειδήσεις και επηρεάζει τον τρόπο ζωής και έκφρασης των ανθρώπων…

[...ολόκληρη η συνέντευξη στο art.mag]

Άρθρο | Οι αυθαίρετες αξιολογήσεις της πολιτισμικής στάθμης ημών και υμών...

Στη συνέντευξή του, η οποία φιλοξενείται στο περιοδικό art.mag, ο μουσικοσυνθέτης Ross Daly κατέθεσε την ενδιαφέρουσα άποψη ότι «οι λαοί της Ανατολής εξακολουθούν και έχουν μια συνείδηση της ιερής διάστασης της μουσικής και δεν έχουν παγιδευτεί τόσο πολύ στην εντελώς παρεξηγημένη έννοια της “προσωπικής έκφρασης” που έχει θεοποιήσει πια ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός». Η παραπάνω θέση που επιβεβαιώνει τον ατομοκεντρικό χαρακτήρα του δυτικού πολιτισμού - ο οποίος φαίνεται ότι μας αφορά περισσότερο - μου έδωσε το έναυσμα να προβληματιστώ σχετικά με ζητήματα που αφορούν ό,τι έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ως επίσημο δυτικό πολιτισμό από τη μια και λαϊκό πολιτισμό ή πολιτισμό των ανατολικών χωρών από την άλλη πλευρά.

[...η συνέχεια στο art.mag]

Συνέντευξη | Ross Daly: «Το μέλλον θα ανήκει σε αυτούς που περιαυτολογούν από λιγότερο έως και καθόλου»

Πατρίδες του, οι μουσικές του κόσμου. Το ταξίδι να φθάσει σε αυτές, ζωτική του ανάγκη. Ο καταξιωμένος μουσικός Ross Daly, με τις αποσκευές του γεμάτες από τις μελωδικές παραδόσεις Δύσης και Ανατολής, δεξιοτέχνης πολλών και διαφορετικών μουσικών οργάνων, δηλώνει σήμερα ότι δεν είναι παρά ένας ταπεινός υπηρέτης της μουσικής. Η αγάπη του για τη μουσική και το ενδιαφέρον του για τη σύμπραξη με μουσικούς διαφορετικής εθνοπολιτισμικής καταγωγής, τον ενέπνευσαν να ιδρύσει το 1982 το Μουσικό Εργαστήρι «Λαβύρινθος» στο χωριό Χουδέτσι του Ηρακλείου Κρήτης. Με περισσότερους από εικοσιπέντε δίσκους στο ενεργητικό του, ο πολυτάλαντος Ιρλανδός – που όμως έχει ως ορμητήριο την Κρήτη τα τελευταία 35 χρόνια – καταθέτει με γλαφυρότητα τις άκρως ενδιαφέρουσες απόψεις του για το παρόν και το μέλλον της μουσικής εντός και εκτός των συνόρων, στην περιεκτική συνέντευξη που ακολουθεί...

[...ολόκληρη η συνέντευξη στο art.mag]

Άρθρο | Σάμουελ Μπέκετ: «Οι ζωγράφοι του εμποδίου»

Η ζωγραφική τέχνη του δυτικού κόσμου ενδιαφέρει ιδιαίτερα το συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ, γι’ αυτό και διατρέχει το μυθιστορηματικό, αλλά και θεατρικό έργο του. Με αφορμή τις παράλληλες εκθέσεις των δύο Ολλανδών ζωγράφων Μπραμ και Γκερ βαν Βέλντε στο Παρίσι, το 1945, ο Μπέκετ γράφει δύο κείμενα, «Ο κόσμος και το παντελόνι» (το 1945) και «Ζωγράφοι του εμποδίου» (το 1948) και με αυτά ανοίγει τη συζήτηση για την μοντέρνα τέχνη. Στο κείμενό του «Ζωγράφοι του εμποδίου» καταθέτει ότι η ιστορία της ζωγραφικής δεν είναι άλλο από την ιστορία των σχέσεων με το αντικείμενό της. Όταν αναφέρεται στο αντικείμενο, ο συγγραφέας εννοεί το αντικείμενο της αναπαράστασης της ζωγραφικής. Θεωρεί μάλιστα ότι «είναι παράλογο να μιλάμε, όπως ο Καντίνσκυ, για μια ζωγραφική απελευθερωμένη από το αντικείμενο. Αυτό από το οποίο απελευθερώθηκε η ζωγραφική είναι από την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν περισσότερα από ένα αντικείμενα αναπαράστασης, ίσως επίσης και από την ψευδαίσθηση ότι αυτό το μοναδικό αντικείμενο δέχεται να αναπαρασταθεί». Αυτό χρησιμοποιείται ως αξίωμα από τον ίδιο, προκειμένου να προχωρήσει παραπέρα το συλλογισμό του.

[...η συνέχεια στο art.mag]